Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Οικογένεια: Ο πιο κατάλληλος τόπος για να μεγαλώσουν οι γονείς..



Οικογένεια: 
Ο πιο κατάλληλος τόπος 
για να µεγαλώσουν οι γονείς..





Λοιπόν δύο είναι οι βασικοί τρόποι, οι αφορµές, θα λέγαµε, που
δίνονται στον γονέα για να µεγαλώσει και να ωριµάσει µέσα από τη
σχέση του µε το παιδί του. 


Ο πρώτος είναι η ποικιλία των χαρακτήρων
 των παιδιών µας. 
Γνωρίζουµε όλοι ότι υπάρχει µεγάλη ποικιλία χαρακτήρων στα παιδιά
µας. Μάλιστα συχνά απορούµε πώς τα παιδιά µας είναι τόσο διαφορε-
τικοί χαρακτήρες µεταξύ τους. Και όλοι έχουµε την εµπειρία ότι µε ο-
ρισµένα παιδιά µας ταιριάζουµε πιο εύκολα. «Τα πάµε και µας πά-5
νε» για να µιλήσουµε στη γλώσσα τους, τα βρίσκουµε, δεν κουραζό-
µαστε στο µεγάλωµά τους, τα πράγµατα εξελίσσονται απλά και οµα-
λά. Μερικά άλλα παιδιά µας κάνουν να υποφέρουµε. Υπάρχουν παι-
διά µε τα οποία ταιριάζουµε στο χαρακτήρα κι άλλα µε τα οποία δεν
µπορούµε να τα βρούµε. 
Προσέξτε εδώ µια βασική παρατήρηση

Τα παιδιά που µας ταιριάζει ο χαρακτήρας τους 
είναι τα παιδιά που µας βγάζουν ασπροπρόσωπους.

Μ’ αυτά τα παιδιά αισθανόµαστε καλά απέναντι
στους συγγενείς µας, τους φίλους, τους γείτονες. Αδύναµοι άνθρω-
ποι είµαστε, έχουµε έναν άλφα εγωισµό, χρειαζόµαστε να νιώθουµε
καλά απέναντί τους, δικαιωµένοι, ότι τα καταφέραµε σαν γονείς. Τα
παιδιά µας όµως αυτά που µας βολεύει ο χαρακτήρας τους δεν µας
ωριµάζουν. Τα παιδιά που στο µεγάλωµά τους 
δεν συναντήσαµε ιδιαίτερα προβλήµατα 
δεν µας έχουν ωριµάσει, δεν µας ωριµάζουν. 




Ποια παιδιά µας ωριµάζουν; 
Αυτά που µας δυσκολεύουν 
στο µεγάλωµά τους, 
που σκοντάφτουµε πάνω 
στον χαρακτήρα τους
Γιατί το παιδί που µας βολεύει, µας ταιριάζει, 
απευθύνεται σε περιοχές του
χαρακτήρα µας που ήδη είναι αναπτυγµένες, τις γνωρίζουµε καλά και
µας ικανοποιούν. ∆εν ζητάει από µας κάποια υπέρβαση των ορίων
µας. ∆εν ζητάει να κάνουµε κάτι περισσότερο από αυτό που έχουµε
µάθει να κάνουµε, που µας είναι σχετικά εύκολο να κάνουµε. 

Αντίθετα, το παιδί που ο χαρακτήρας του δεν µας ταιριάζει, 
απευθύνεται σε περιοχές του δικού µας χαρακτήρα που 
δεν έχουµε αναπτύξει. 






Ο δεύτερος τρόπος που ωριµάζει ο γονιός
 έχει να κάνει µε τις διάφορες 
ηλικιακές φάσεις του παιδιού.
Καθεµιά φάση απευθύνεται σε
διαφορετικές περιοχές της προσωπικότητάς µας. 
Συγκεκριµένα όταναποκτούµε ένα παιδί και όσο ακόµη είναι βρέφος, 
αυτό που καλούµαστε να δώσουµε είναι σωστή φροντίδα για την τροφή, 
την καθαριότητα, την υγεία και την ασφάλειά του και βέβαια 
να κάνουµε µαζί του σχέση στοργής και προσωπικής επαφής. 
Η σχέση αρχίζει από την αρχή, από τότε που το µωρό είναι ακόµη
 στην κοιλιά της µητέρας, από
εκεί κάνουµε σχέση µε το παιδί µας και µπορούµε να του µιλάµε και
να νιώθουµε συναισθηµατικό δέσιµο. Κι όταν έχουµε το µωρό στα
χέρια µας κάνουµε σχέση µαζί του ανά πάσα στιγµή, την ώρα που το
ταΐζουµε, ή του αλλάζουµε την πάνα, το πλένουµε, το νανουρίζουµε, 
του µιλάµε, του γελάµε κτλ. Πάντως το βασικό ζητούµενο 
στη βρεφική ηλικία είναι να παράσχουµε ασφάλεια και προστασία

Όταν το µωρό µας µεγαλώσει και περάσει στη νηπιακή ηλικία (µεταξύ 3 και 6 
χρόνων) τότε ζητάει άλλα πράγµατα. Και τότε βέβαια χρειάζεται
προστασία, ασφάλεια και φροντίδα για την υγεία του, όµως καθώς
πια µιλάει, απευθύνεται και σε άλλες περιοχές της ψυχής µας. Χρειά-
ζεται το διάλογο. Υποβάλλει ερωτήµατα και ζητάει απαντήσεις. 
Εµφανίζεται επίσης η προσωπικότητα του µικρού ανθρώπου 
πολλές φορές δυναµικά, µε απαιτήσεις, µε πείσµατα, 
µε άποψη διαφορετική απότου γονιού. 
Τώρα ο γονιός πρέπει να αναπτύξει άλλες ικανότητες
∆εν µπορεί να ενεργεί µονόπλευρα, όπως όταν είχε να κουµαντάρει
ένα µωρό, γιατί τότε θα κατέστελλε την προσωπικότητά του, θα την
εξαφάνιζε. Ούτε πάλι θα παραδοθεί άνευ όρων και θα κάνει ό,τι θέ-
λει το παιδί. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ισορροπηµένης σχέσης. 
Αυτό χρειάζεται αρκετή προσπάθεια εκ µέρους του γονιού, διεύρυνση
των ορίων του. Μπορεί µια µητέρα να είναι άριστη βρεφοκόµος, 
αλλάνα δυσκολεύεται αφάνταστα µε τα τροµερά «δίχρονα» παιδιά, 
γιατί ηίδια δεν µπορεί να εξελιχθεί, 
να ωριµάσει παράλληλα µε το αναπτυσσόµενο παιδάκι της.
Πόσες φορές δεν είπαµε όλοι µας: «Μωρέ τότε
που τα είχαµε µωρά ήταν καλά. Τα ντύναµε, τα ετοιµάζαµε κι όπου
θέλαµε εµείς πηγαίναµε. Τώρα που µεγάλωσαν, αρχίζουν οι αντιρρή-
σεις, για το τι θα βάλουν, για το αν θα ‘ρθουν κτλ.». 
Οι αντιρρήσεις, η διαφορετική προσωπικότητα που έχει απέναντί του απαιτούν 
πολύ ταλέντο και προσπάθεια να σχετισθεί µαζί της ο γονιός ισόρροπα και
καλοδιάθετα. 

Καθώς προχωράµε στην παιδική ηλικία, πάει το παιδάκι
στο δηµοτικό, έχει άλλες ιδιαιτερότητες και ανάγκες. ∆ιαβάζει,
 ρωτάει γι’ αυτά που διαβάζει, έχει απορίες που µπορεί 
να µας σοκάρουν, ζητάει πράγµατα που µας βγάζουν εντελώς
 από το πρόγραµµά µας
και βέβαια ο αγώνας του σχολείου που µας βάζει κι εµάς σε φοβερό
ζυγό. Το πρόγραµµα των παιδιών γίνεται και δικό µας πρόγραµµα. 
Κιαν το παιδί µας δεν στρώνεται στο διάβασµα, χρειάζεται να γίνουµε
και δάσκαλοι. 
Πόσο έχουµε ασκηθεί στην υποµονή προσπαθώντας να
στρώσουµε ένα δύσκολο παιδί µας στο διάβασµα! Αυτό δεν είναι υ-
πέρβαση; ∆εν είναι αφορµή ωρίµανσης για τον γονιό
Και µάλιστα να
µην αποκάµει, αλλά να κρατήσει ψυχραιµία και γαλήνη, ώστε να δια-
τηρηθεί η καλή σχέση µε το παιδί του;

Όσο για την επόµενη φάσητης εφηβείας,
 όπου µέσα σε µια έκρηξη αυτής της νέας προσωπικότητας
 ξυπνάνε πια όλες οι ικανότητες που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος, 
τι να πούµε; Τι ζητάει η εφηβεία; Ζητάει όχι απλώς να ξέρει
ο γονιός να συνδιαλέγεται, όχι απλώς να απαντά καθαρά και χωρίς
υπεκφυγές σε σκληρές ερωτήσεις, αλλά να αναγνωρίζει και να τιµά
αυτή τη νέα προσωπικότητα και να δέχεται την κριτική της που µπο-
ρεί και να είναι εξουθενωτική και ανελέητη και να έχει την ταπείνωση
να παραδεχθεί: «Ναι, παιδί µου, έκανα λάθος. Συγχώρεσέ µε!». Κι αν
η κριτική είναι άδικη – που πολλές φορές µπορεί να είναι - να µην ο-
δηγηθεί στην απελπισία και τη µελαγχολία ή καµιά φορά σε σκλη-
ρότητα και εκδίκηση. Να µη δηµιουργηθεί ανταγωνισµός και διαµάχη
ανάµεσα στο γονέα και στον έφηβο. 

Βλέπουµε λοιπόν πως οι διαφορετικές ηλικιακές φάσεις
των παιδιών µας µάς καλούν σε νέους αγώνες, νέες προσπάθειες, 
νέες υπερβάσεις κι έτσι προοδεύουµε στην πορεία µας προς την ωριµότητα. 
Ακόµα κι αν νοµίζουµε πως δεν έχουµε
 επαρκώς ανταποκριθεί στις προκλήσεις, 
σίγουρα έχουµε κάνει κάποια πρόοδο. 
Ένας γονέας γιανα είναι επιτυχηµένος πρέπει ως άνθρωπος να µη λιµνάζει, 
δηλαδή
να µη µένει στάσιµη η προσωπικότητά του. 
Να παρακολουθεί την εξέλιξη του παιδιού του και να είναι σε ουσιαστική σχέση µαζί του.

Τότε τον µεγαλώνει το ίδιο του το παιδί. 








Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:ΕΔΩ!!



πηγή Σεμινάρια Γονέων εκπαιδευτηρίων





*****

2 σχόλια:

  1. πάρα πολύ ωραίο το άρθρο. μακάρι να το διαβάσουν όσο γίνεται περισσότεροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι! Το ευχόμαστε και εμείς...
      Τα παιδιά μας ''μας εκπαιδεύουν΄΄ τελικά..

      Διαγραφή